كاش ميشد فرياد زد...

اي ادمها.........

جواب "دوستت دارم"،"مرسي" نيست

تمام غصه هاي دنيا را

ميشود با يك جمله تحمل كرد:

خدايا ميدانم كه مي بيني...

همه ی ما

فقط حسرت بی پایان

یک اتفاق ساده ایم

که جهان را بی جهت ،

یک جور عجیبی جدی گرفته ایم.....!

اي سهراب...

خانه طلبت باشد!

دل من سخت گرفته است

بگو شانه ي دوست كجاست

باران که میبارد...

تمام شهر پر از فریاد من است

که می گویم : من" تنها " نیستم ؛ تنها منتظرم!

گرچه آنکه عوض شدنش بعید است... عوضی شدنش قطعی است!

تو که نمی پرسی...

خودم می گویم:

حالم خوب است؛

فقط گاهی چیزی از ته قلبم می جوشد و..

تا چشم هایم بالا می آید....

آن هم چیزی نیست.

من خوبم...

" جاده "

چقدر بی رحم و طولانی میشود

وقتی میفهمد ؛

کسی در مسیر تنهاست....

آهای فلانی . . .

به زخم هایم خیره نشو !

خود می دانم عمیقند . . .

با نگاهت به آتش میکشی وفاداریم را !

مگر تنها ندیده ای ؟ ؟ ؟

روی قبـــرم بنویسید:

" موریانه ها زهرمارتان باد "

این تـَـن کــه می خورید پـُـر از حسرتهای شیرین بود ...

هر شب …
به خودم قول می دهم که
فراموشـت کنم !
وقتی عکست را می بینم
تو را که نه ...
قولم را فراموش می کنم… !

بلافاصله پس از مرگم
مرا به خاک نسپارید!
دوستانم عادت دارند
همیشه دیر بیایند!

بستی تو تا بار سفر از خونه ی ما
خاموش و سرده بی تو این کاشونه ی ما
رفتی سفر ای بی خبر از ماتم دل
جای تو غم شد همدم و همخونه ی ما
هر جا میرم یادت همیشه هرگز ازم جدا نمیشه
هر چند که این سفر کوتاهه اما دلم رضا نمیشه

بيا جاهايمان را با هم عوض کنيم ....

دلم لک زده براي اينکه کسي عاشقم باشد...

در یک روز خزان پاییزی پرستویی را در حال مهاجرت دیدم به او گفتم:

چون به دیار یارم میروی به او بگو دوستش دارم ومنتظرش می مانم.

بهار سال بعد پرستو نفس نفس زنان آمد.

و گفت:

دوستـــــش بدار ولی منتظــــــــرش نمـــــــــان.

خواستم که دیگه دلتنگت نباشم

اما قطره اشکی که رو گونم سر خورد بهم فهموند

 که هیچوقت نمیتونم

نمیری از یادم