کفشی که بندش را خودش می‌بندد
زن کــه باشـــی... نمیتوانـــی موقــع غمــت به خیابان بروی... سیگــاری
آتـش بزنی... و دود شــدن غم هایــت را ببینی...
زن کــه بــاشی... غمــت را پنــهان میکنی پشــت نقــاب آرایشـــت... و با رژ لبــی قــرمز خنده را بر لبـــانت اجــباری می کنـــی.....
آنــوفت همه فکــر می کنننــد: نه دردی هســـت... نه غمــی... و تنــها نگرانــیت
پــاک شــدن رژ لبـــت اســـت...
زن که بــاشی... مـــــــردانه باید غــم بخـــوری....
چه تلــخ اســت وقـــی که آخــرش هــم اســمت را هـــرزه مــی گــذارنـــد....
نویسنده: سحر غیاثی
كد سفارشي بارشی با حباب